Wiedzeni nostalgią za Gwiezdnymi Wojnami na VHS postanowiliśmy sprawdzić jak miewa się oryginalna trylogia wydana na Super Nintendo. Jest parę rzeczy na plus ( Leia w bikini ), ale też trochę minusów ( poziom trudności ). Przed Wami pół godziny kosmicznej retro wyprawy
Dokładnie 25 lat temu na automatach wylądował Mortal Kombat. Dokładniej to na zachodzie bo do polskich barakowozów trafił z kilkumiesięcznym ( albo -letnim ? ) poślizgiem. W każdym razie kieszonkowe przepuszczało się na potęgę grając solo albo tłukąc kumpli w wariancie 1 na 1. Sam podczas kolonii na wakacjach zamiast na plażę goniłem z kumplami walczyć o tytuł Mortalowego króla turnusu. Znamienne było to ze obok stała buda z Fatal Fury i pierwszym Street Fighterem do których już nikt nie chciał wrzucać żetonów… Później na szczęście gra trafiła na Amigę i chociaż graficznie odstawała od arcade to i tak była z nią masa zabawy. A kto miał dostęp do satelity i RTLu mógł trafić na klimatyczną reklamę, która pokazywała Mortala na SNESa wykastrowanego niestety z krwi i brutalnych fatality bo przecież Nintendo uprawiało politykę pro-rodzinną. Dlatego konkurencja spod znaku Segi Mega Drive, która dostała „normalną” wersję dosłownie wytykała biednych nintendowców palcami.
Super Star Wars na konsoli Super Nintendo zawsze skutecznie podnosiła mi ciśnienie. Trzy części oparte o klasyczną trylogię były jednymi z najlepiej wykonanych gier na tą konsolę i jednocześnie najtrudniejszymi. Ale grałem, próbowałem i kombinowałem jak przejść dalej. W końcu to Gwiezdne Wojny, tradycja zobowiązuje. Miały swoje momenty – można było polatać Snowspeederem na Hoth niszcząc napierające imperialne maszyny kroczące, potraktować szturmowców mieczem świetlnym, postrzelać z blastera do klientów w kantynie Mos Eisley i poparadować Leią w bikini po barce Jabby 😉
Od kilku dni na pólkach z prasą leży nowy Pixel i jeśli go przygarniecie to w środku znajdziecie dwa moje teksty. Pierwszy to siedem stron o wybrykach Jamesa Bonda w grach video od czasów kiedy w postaci kilku skaczących pikseli występował na małym Atari po epokę skanowanej facjaty Pierce’a Brosnan’a na Playstation. Drugi artykuł to kolejna wycieczka śladami C64 – gry które nigdy się nie ukazały, jak wydawano czasopismo ZZAP64, trochę o zjawisku cover-tape i czy młodszy brat w postaci C128 oferował coś więcej w temacie gier ?
Takie frykasy można było znaleźć w pudełkach z oryginalnymi amigowymi grami. Nakładka na klawiaturę z symulatora F-19 z nadrukowanymi klawiszami kontrolnymi żeby w ferworze walki wiedzieć jak odpalać flary, co nacisnąć żeby otworzyć luk bombowy i gdzie jest cholerna katapulta