Dizzy – niby fajny bohater z wiecznie uśmiechniętą buźką i nawet machał łapką z ekranu. Tymczasem był to kawał skurczybyka bo w grze często właził gdzie nie trzeba, trudno było nim sterować kiedy bezwładnie toczył się na lewo i prawo ( jak to jajo ) i potrafił zginąć już na pierwszym ekranie. Ale jeśli przełknąć wysoki poziom trudności to wyszedł z tego całkiem zgrabny action-adventure ubrany w kolorową grafikę i skoczną muzyczkę ( nawet w wersji na Gumiaka ). Kolejne gry z serii opierały się z grubsza na tym samym – szukaniem przedmiotów i kombinowaniem jak wskoczyć na pozornie niedostępne platformy w czym pomagał Secret Service drukując solidne mapki i opisy. Szczerze mówiąc nigdy nie miałem zdrowia żeby skończyć którąkolwiek część. Gdyby tylko miała opcję zapisu stanu gry 😉
