Sam w ciemności…

Lada moment będzie premiera nowej odsłony Alone in The Dark. Od pojawienia się pierwszej części dzielą ją prawie 32 lata. W branży elektronicznej rozrywki to wręcz całą wieczność. Pierwsze Alone zobaczyłem najpierw na giełdzie komputerowej odpalone na blaszaku z czarno białym monitorem co akurat tej „prezentacji” wyszło na dobre. W sam raz pasowało to do atmosfery grozy skrojonej na miarę nowego rozdania w branży gier komputerowych. Wirtualny horror wreszcie potrafił przestraszyć. Stara, opuszczona rezydencja położona gdzieś na mokradłach Luizjany po której poruszała się trójwymiarowa postać wąsatego detektywa na którego dybały kreatury wyciągnięte prosto z kart powieści Lovecrafta. Ciągłe uczucie niepokoju, dziwne odgłosy dobiegające gdzieś z dalszych części domu, specyficzne ujęcia kamery. To była istna petarda!

Robin

Krótko i na temat – opis gry wydrukowany na naklejce na dyskietce. Te kilka zdań często wystarczało żeby zorientować się czy warto u handlarza kupić gre czy może wertować flopy dalej w poszukiwaniu czegoś innego

Pokój dowodzenia

I takie stanowisko dowodzenia to ja rozumiem! Od lewej najlepsza (oczywiście!) Amigowa ścigałka Lotus, tutaj w swojej trzeciej odsłonie uruchomiona na A1200. W środku jedzie Chase HQ, konwersja z maszyn arcade zdaje się odpalona na komputerze Sharp X68000, prosto z kraju Kwitnącej Wiśni. Dobry tytuł wyglądający jak wirtualny kuzyn serialu Miami Vice. Dwóch gliniarzy wyglądających jak Sonny i Rico gonili swoim Porsche za handlarzami narkotyków i innym typami spod ciemnej gwiazdy. Na końcu widać OutRun, klasyczne wyścigi od Segi puszczone z Saturna. Ta gra była kwintesencją lat 80-tych: ostra jazda Ferrrari Testarossą w wersji kabrio, muzyka disco puszczona z kaseciaka, wiatr we włosach i blondyna na siedzeniu pasażera. Zdjęcie nie moje, ale chętnie bym się wprosił w gości do właściciela tych sprzętów

Mapa z gry Dan Dare

Dan Dare. Jedna z moich ulubionych map z Bajtka. Zanim jeszcze miałem okazję zobaczyć grę w akcji to „przechodziłem” ją we własnej wyobraźni. Nawet do nie do końca wiedziałem jak to wszystko wygląda w ruchu bo rozmazany screen nie zdradzał za wiele. Studiowałem więc układ korytarzy, rozlokowanie dodatkowych zasobników z amunicją czy kluczy do otwierania zamkniętych przejść.

Na giełdach ten tytuł krążył opisany krótko w katalogu sprzedawców jako kolejna labiryntówka z kosmicznym komandosem. Dopiero opis z Bajtka przybliżył postać głównego bohatera, pułkownika Dana Dare, który wówczas był znaną popkulturową postacią w UK. W końcu wywodził się z tamtejszej serii komiksów ukazujących się od lat 60-tych. Trzeba przypomnieć, że bajtkowi redaktorzy zwykle wymyślali historyjki do gier na kolanie, bez ładu i składu, ale tutaj ktoś porządnie odrobił lekcję. Nawet wrzucono facjatę Dana oraz jego odwiecznego wroga Mekona. Tyle dobroci na dwóch stronach!

Star Tour

Brałem udział w tej przejażdżce Star Wars kiedy byłem w Eurodisneylandzie gdzieś w połowie lat 90-tych. Zapomniałem że całość nagrania na ekranie to nie było CGI tylko sceny oparte na modelach. Jako że ta atrakcja pojawiła się po raz pierwszy w parkach w USA w 87 roku to chyba były pierwsze nowe ujęcia jakie zrobiono dla SW po Powrocie Jedi

Barakowóz

Dawno temu w Polsce: Barakowóz skrywający przejście do lepszego świata elektronicznej rozrywki. W środku prawdopodobnie ustawione są mocno przechodzone budy automatów z mocnymi tytułami na które przepuszczaliśmy kieszonkowe. Oczami wyobraźni widzę tam Street Fighter 2, Alien vs Predator , Captain Commando, 1942, Sunset Riders i Asterixa. Same gry to nie wszystko bo przecież w takim miejscu dało się poczuć specyficzny klimat – powietrze gęste od dymu z papierosów, hektolitry wylanego potu przez graczy, wysokie ciśnienie towarzyszące przechodzeniu kolejnych etapów albo ewentualnie strachowi przed skrojeniem z drobnych. I gdzieś tam po lewej stronie ściśnięty na końcu „lokalu” za stalowymi drzwiami (z obowiązkowymi kratami w okienku podawczym) siedział sam szef sprzedający żetony. Taka kolorowa rzeczywistość zamknięta na kilkunastu metrach kwadratowych

Spacerownik po Lost Heaven

W świeżym odcinku Loading startuję z nową serię materiałów „Archigra”, która zabierze was na wirtualne spacery z żywym przewodnikiem podczas których zwiedzicie budynki i dzieła inżynierii budowlanej prosto ze świata elektronicznej rozrywki. W pierwszym materiale przechadzka ulicami Lost Heaven ze starej, dobrej Mafii.

Do przegrania

Wpadasz do kumpla amigowca żeby coś przegrać. I zaczyna się wertowanie dyskietek. Tu jakaś wyczekiwana nowość, tam crap, gdzie indziej gra która już dawno miałeś skopiować. Zwykle taka wizyta nie kończyła się szybko, w końcu X-Copy musiało się napracować. Miałem kolegę który tak uwielbiał History Line 1914-1918, że nie dawał tego przegrać nawet u niego na miejscu w obawie, że zepsują mu się dyskietki. A że było tego 7 flopów to trząsł się nad każdym nośnikiem.

Ustawa

Dziś (04.02.24) mija 30 lat od wprowadzenia znowelizowanej ustawy o prawie autorskim. Ówczesna prasa w swojej szklanej kuli wróżyła masowe zatrzymania giełdowych handlarzy, ich zejście do głębokiego podziemia i generalnie koniec pirackiego eldorado. A jak wyszło to wiemy. Była chwila strachu, a potem jeszcze długie lata giełdy funkcjonowały po staremu. Nadal większość oferowanego tam oprogramowania, filmów i muzyki była nielegalnie kopiowana na potęgę. Oczywiście pojawiały się jakieś pokazowe akcje policji, piraci nie czuli się już tak swobodnie, ale generalnie co tydzień dało się zdobyć świeże zaopatrzenie w dyskietki czy CDki. Za to najszybciej z handlu lewizną zrezygnowały wszelakie sklepy i studia komputerowe, które mogły się obawiać zakupów kontrolowanych, a co za tym idzie solidnej wpadki. A, że przed wejściem ustawy niemałą część ich obrotów stanowiły właśnie pirackie gry to już inna sprawa

Retro w retro

Incepcja. Magazyn retro opisuje gry retro. Pod koniec lat 90-tych Świat Gier Komputerowych zamieszczał rubrykę z recenzjami starych tytułów. Zwykle kończyło się to na wielkim narzekaniu, że  leciwe produkcje wypadają słabo i trudno się w nie wciągnąć. Nie było to nic odkrywczego bo wówczas świat pędził za coraz większą liczbą wielokątów więc gry mające choćby 6-7 lat na karku wyglądały marnie. Dopiero dziś można docenić ich historyczną wartość oraz wpływ na branżę