STRONA GŁÓWNA – BLOG

Przegląd Sportowy informuje, że Kamil Stoch za młodu czyli w sumie całkiem niedawno lubiał sobie pograć na Pegasusie. Szczególnie w olimpiadę zimową

Wraz z podłączeniem telewizji kablowej do mojego bloku na początku lat 90-tych odkryłem ulubiony show amerykanów czyli Wrestling. Idoli okładających się pięściami i nogami na ringu miałem wielu, a wśród nich takie sławy jak Undertaker, Yokozuna, Bret Hitman Hart i Ultimate Warrior. Chwilę mi zajęło zanim zorientowałem się, że walki są udawane chociaż zabawa przy świadomości ustawek i tak była przednia. W grach próbowałem swoich sił najpierw we Wrestlemani na 8-bitowcach, ale o dynamice znanej z „prawdziwego” mordobicia nie było mowy. Pojawiła się też wersja na Amigę z równie słabym wykonaniem. Dopiero dużo później kiedy walki showmanów już mi się przejadły trafiła się wreszcie porządna gra. WWF Wrestlemania od Midway wyglądała rewelacyjnie ze swoimi digitalizowanymi postaciami, szybkością i całą masą ciosów. Akurat w 1997 roku wyszedł port na PCty i to było naprawdę dobre odprężenie po sesjach w przygodówki i symulatory lotu. Konkretna rąbanka

Zdolni ludzie robią różne cuda na prostych komputerach. Był już Doom na ZX Spectrum teraz czas na Dragon’s Lair na… ZX81. Przypominam – ten sprzęt nie posiadał trybu graficznego, a jedynie tekstowy. Autorem prezentacji jest Jim Bagley znany z  hitów pokroju Cabal i Midnight Resistance

Jakiś czas temu prześledziłem nasz rodzimy piracki wątek z Police Quest 2. Na zachodzie kupując oryginalne wydanie w pudełku znajdowała się karta z kodami do zabezpieczenia antypirackiego w postaci wizerunku twarzy podejrzanych, którym należało przypisać imię i nazwisko kiedy gra o to pytała. Dlatego w  czasopiśmie Top Secret przy okazji solucji wydrukowano owe nazwiska z oryginału co wywołało zdenerwowanie u przedstawiciela firmy Dynamix będącej pod skrzydłami Sierry, który wcześniej przekazał redakcji kilka gier do przetestowania ( dość niespotykana rzecz w tamtych czasach ). Sprawę udało się jakoś załagodzić, ale jak widać przed 1994 rokiem panowało u nas wolna amerykanka w kwestii poszanowania praw autorskich.

Charles Bronson w serii „Życzenie śmierci” nie był gliniarzem, komandosem ani wyszkolonym agentem. Był architektem. Dość wkurwionym.