Rok 1986 – w kinach wyświetlają „Pluton” przedstawiający historię żołnierzy rzuconych w piekło wojny w Wietnamie. Film z antywojennym przesłaniem zgarnia 4 statuetki Oskara, a Brytyjczycy z Ocean szykują się do wydania adaptacji w postaci gry komputerowej. I jak tu przenieść brutalny obraz konfliktu, krew, przemoc o wybory moralne na ekrany prostych 8-bitowców ? [Czytaj dalej…]
Jetpac – cała 8-bitowa magia zmieściła się na jednym ekranie na którym astronauta z plecakiem odrzutowym zbierał części do swojej rakiety unikając jednocześnie przeszkadzajek w postaci obcych form życia. Grywalność była nieziemska, produkcja przypominała najlepsze tytuły z maszyn arcade oferując schludną grafikę, która w połączeniu z płynną animacją pokazywały niedowiarkom ile można wycisnąć z prostego komputera Zx Spectrum. Jetpac stał się gigantycznym sukcesem finansowym i wizerunkowym. Po pierwsze gra szybko dobiła do 300.000 sprzedanych egzemplarzy co oznaczało, że w roku premiery kupi ją co trzeci posiadacz ZXa, a po drugie firma Ultimate z miejsca stała się rozpoznawalną marką dostarczając w przyszłości kolejne grube hity na Gumiaka.
Dizzy – niby fajny bohater z wiecznie uśmiechniętą buźką i nawet machał łapką z ekranu. Tymczasem był to kawał skurczybyka bo w grze często właził gdzie nie trzeba, trudno było nim sterować kiedy bezwładnie toczył się na lewo i prawo ( jak to jajo ) i potrafił zginąć już na pierwszym ekranie. Ale jeśli przełknąć wysoki poziom trudności to wyszedł z tego całkiem zgrabny action-adventure ubrany w kolorową grafikę i skoczną muzyczkę ( nawet w wersji na Gumiaka ). Kolejne gry z serii opierały się z grubsza na tym samym – szukaniem przedmiotów i kombinowaniem jak wskoczyć na pozornie niedostępne platformy w czym pomagał Secret Service drukując solidne mapki i opisy. Szczerze mówiąc nigdy nie miałem zdrowia żeby skończyć którąkolwiek część. Gdyby tylko miała opcję zapisu stanu gry 😉
Max Rockatansky – facet który jeździł przerobionym Fordem Falconem z silnikem V8 paląc ponad 20 litrów na setkę, swoje argumenty podpierał dwururką i jadł psie żarcie z puszki. W swoim czasie mocno przerażająca wizja przyszłości szczególnie, że wojna atomowa wydawała się być wtedy dość realnym zagrożeniem
W roku 1985 w kategorii surrealistycznych doznań w świecie gier komputerowych na pierwsze miejsce wskoczyło The Sentinel. Geoff Crammond, którego konikiem były symulatory postanowił sprawdzić się w innym gatunku dzięki czemu powstał jeden z najlepszych tytułów logicznych na C64. [Czytaj dalej…]
Conan, wszędzie Conan. Bardziej od książek Howarda interesowały mnie obydwa filmy w których Arnold siekał wrogów mieczem na plasterki. Na ekranie mało mówił i grał głównie mięśniami. Jego postać zawitała też na okładkę fantastyki w styczniu 1985 roku co już samo w sobie było zachęta do kupna miesięcznika. [Czytaj dalej…]
The Way of the Exploding Fist czyli na naszych giełdach „Droga eksplodującej pięści”! Gra o takim tytule po prostu nie mogła być słaba. U nas trafiła na podatny grunt podpinając się po młodzieńcze fascynacje wschodnimi sztukami walk spopularyzowanymi przez filmy z Brucem Lee. Dla posiadaczy 8-bitowców pozycja obowiązkowa, poza jak zwykle atarowcami ( chociaż mieliśmy doskonałe International Karate ). Teraz po ponad 30 latach jest szansa nadrobić starty bo dwóch zapaleńców szykuje port na Atari XL/XE. Wprawdzie ze słabszej wersji na Commodore 16, ale zawsze
Spora piguła zdjęć z ostatniej imprezy „Krakowskie Retrospekcje edycja 6.0”. Mnóstwo dobrego unikatowego retro i kapitalni ludzie [Czytaj dalej…]
C64 może liczyć na regularne dostawy nowych gier. Oprócz krótkich szpili i popierdólek czasem trafiają się duże produkcje. Na taką zapowiada się „Princet 20: Dead Strange” mający należeć do gatunku Noir action-adventure ( trochę główkowania, trochę machania joystickiem ) i opowiadającym historię detektywa prowadzącego śledztwo nad niewytłumaczalnymi morderstwami. Gra będzie wydana jak za starych dobrych czasów – na nośniku kaseta/dysk, z pudełkiem, instrukcją i plakatem. Czekam jak diabli !
Gwiezdne Wojny z prawilnym lektorem na VHS. Nie to co współczesne tłumaczenia 😉