STRONA GŁÓWNA – BLOG

I takie stanowisko dowodzenia to ja rozumiem! Od lewej najlepsza (oczywiście!) Amigowa ścigałka Lotus, tutaj w swojej trzeciej odsłonie uruchomiona na A1200. W środku jedzie Chase HQ, konwersja z maszyn arcade zdaje się odpalona na komputerze Sharp X68000, prosto z kraju Kwitnącej Wiśni. Dobry tytuł wyglądający jak wirtualny kuzyn serialu Miami Vice. Dwóch gliniarzy wyglądających jak Sonny i Rico gonili swoim Porsche za handlarzami narkotyków i innym typami spod ciemnej gwiazdy. Na końcu widać OutRun, klasyczne wyścigi od Segi puszczone z Saturna. Ta gra była kwintesencją lat 80-tych: ostra jazda Ferrrari Testarossą w wersji kabrio, muzyka disco puszczona z kaseciaka, wiatr we włosach i blondyna na siedzeniu pasażera. Zdjęcie nie moje, ale chętnie bym się wprosił w gości do właściciela tych sprzętów

Dan Dare. Jedna z moich ulubionych map z Bajtka. Zanim jeszcze miałem okazję zobaczyć grę w akcji to „przechodziłem” ją we własnej wyobraźni. Nawet do nie do końca wiedziałem jak to wszystko wygląda w ruchu bo rozmazany screen nie zdradzał za wiele. Studiowałem więc układ korytarzy, rozlokowanie dodatkowych zasobników z amunicją czy kluczy do otwierania zamkniętych przejść.

Na giełdach ten tytuł krążył opisany krótko w katalogu sprzedawców jako kolejna labiryntówka z kosmicznym komandosem. Dopiero opis z Bajtka przybliżył postać głównego bohatera, pułkownika Dana Dare, który wówczas był znaną popkulturową postacią w UK. W końcu wywodził się z tamtejszej serii komiksów ukazujących się od lat 60-tych. Trzeba przypomnieć, że bajtkowi redaktorzy zwykle wymyślali historyjki do gier na kolanie, bez ładu i składu, ale tutaj ktoś porządnie odrobił lekcję. Nawet wrzucono facjatę Dana oraz jego odwiecznego wroga Mekona. Tyle dobroci na dwóch stronach!

Brałem udział w tej przejażdżce Star Wars kiedy byłem w Eurodisneylandzie gdzieś w połowie lat 90-tych. Zapomniałem że całość nagrania na ekranie to nie było CGI tylko sceny oparte na modelach. Jako że ta atrakcja pojawiła się po raz pierwszy w parkach w USA w 87 roku to chyba były pierwsze nowe ujęcia jakie zrobiono dla SW po Powrocie Jedi

Dawno temu w Polsce: Barakowóz skrywający przejście do lepszego świata elektronicznej rozrywki. W środku prawdopodobnie ustawione są mocno przechodzone budy automatów z mocnymi tytułami na które przepuszczaliśmy kieszonkowe. Oczami wyobraźni widzę tam Street Fighter 2, Alien vs Predator , Captain Commando, 1942, Sunset Riders i Asterixa. Same gry to nie wszystko bo przecież w takim miejscu dało się poczuć specyficzny klimat – powietrze gęste od dymu z papierosów, hektolitry wylanego potu przez graczy, wysokie ciśnienie towarzyszące przechodzeniu kolejnych etapów albo ewentualnie strachowi przed skrojeniem z drobnych. I gdzieś tam po lewej stronie ściśnięty na końcu „lokalu” za stalowymi drzwiami (z obowiązkowymi kratami w okienku podawczym) siedział sam szef sprzedający żetony. Taka kolorowa rzeczywistość zamknięta na kilkunastu metrach kwadratowych

W świeżym odcinku Loading startuję z nową serię materiałów „Archigra”, która zabierze was na wirtualne spacery z żywym przewodnikiem podczas których zwiedzicie budynki i dzieła inżynierii budowlanej prosto ze świata elektronicznej rozrywki. W pierwszym materiale przechadzka ulicami Lost Heaven ze starej, dobrej Mafii.

Wpadasz do kumpla amigowca żeby coś przegrać. I zaczyna się wertowanie dyskietek. Tu jakaś wyczekiwana nowość, tam crap, gdzie indziej gra która już dawno miałeś skopiować. Zwykle taka wizyta nie kończyła się szybko, w końcu X-Copy musiało się napracować. Miałem kolegę który tak uwielbiał History Line 1914-1918, że nie dawał tego przegrać nawet u niego na miejscu w obawie, że zepsują mu się dyskietki. A że było tego 7 flopów to trząsł się nad każdym nośnikiem.

Dziś (04.02.24) mija 30 lat od wprowadzenia znowelizowanej ustawy o prawie autorskim. Ówczesna prasa w swojej szklanej kuli wróżyła masowe zatrzymania giełdowych handlarzy, ich zejście do głębokiego podziemia i generalnie koniec pirackiego eldorado. A jak wyszło to wiemy. Była chwila strachu, a potem jeszcze długie lata giełdy funkcjonowały po staremu. Nadal większość oferowanego tam oprogramowania, filmów i muzyki była nielegalnie kopiowana na potęgę. Oczywiście pojawiały się jakieś pokazowe akcje policji, piraci nie czuli się już tak swobodnie, ale generalnie co tydzień dało się zdobyć świeże zaopatrzenie w dyskietki czy CDki. Za to najszybciej z handlu lewizną zrezygnowały wszelakie sklepy i studia komputerowe, które mogły się obawiać zakupów kontrolowanych, a co za tym idzie solidnej wpadki. A, że przed wejściem ustawy niemałą część ich obrotów stanowiły właśnie pirackie gry to już inna sprawa

Incepcja. Magazyn retro opisuje gry retro. Pod koniec lat 90-tych Świat Gier Komputerowych zamieszczał rubrykę z recenzjami starych tytułów. Zwykle kończyło się to na wielkim narzekaniu, że  leciwe produkcje wypadają słabo i trudno się w nie wciągnąć. Nie było to nic odkrywczego bo wówczas świat pędził za coraz większą liczbą wielokątów więc gry mające choćby 6-7 lat na karku wyglądały marnie. Dopiero dziś można docenić ich historyczną wartość oraz wpływ na branżę  

Nagrać czy nie nagrać? To było trudne pytanie kiedy na giełdzie należało wyskoczyć z 10 dyskietek (!) i sporej części kieszonkowego żeby kupić jedną grę. Lost files of Sherlock Holmes niekoniecznie był tytułem z pierwszej ligi przygodówek. Ale też miał trochę do zaoferowania. Snucie się po zaułkach Londynu w płaszczu słynnego detektywa śladami Kuby Rozpruwacza, zbieranie dowodów, analiza wydarzeń, pogawędki z Watsonem i herbatka o piątej. Całość narysowana w 256 kolorach VGA i muzyka sącząca się z Sound Blastera zgrabnie oddawały atmosferę mglistej stolicy Anglii z końca XIX wieku. Rozgrywka była wymagająca przez co szarpanie się z niektórymi upierdliwymi zagadkami mogło konkretnie zszargać nerwy. Na obniżenie ciśnienia dobrze działał opis z Secret Service. Tak przy okazji to amigowcy zostali nieźle wrobieni bo redakcja napisała, że Sherlock jest też dostępny na tym komputerze. Zanim napisali sprostowanie to człowiek trochę się za tym tytułem nabiegał…

Dzisiaj jest rocznica urodzin Księcia (rocznik 1996). Kiedy grałem do nieprzytomności w drugiego Dooma myślałem, że nic lepszego w grach już mnie nie spotka. I pewnego dnia na twardzielu zawitał Duke Nukem 3D. To był istny szał! Masakra na ekranie, tryskająca jucha, rzucanie one-linerów, strzelanie do obcych w klopach i oglądanie bitmapowych „płaskich” striptizerek. Każdy punkt programu doskonale wpasowywał się w moje nastoletnie gusta. Niech żyje Król!… albo chociaż Książe