Month: Czerwiec 2023

Afterburner – do takich tytułów bardzo lubię wracać po latach. Szybki arcadowy szpil z prostymi zasadami „Ty kontra reszta świata”. Tysiące wystrzelonych pocisków w kolejne nadlatujące fale wrogich samolotów, eksplozje zalewające ekran podobnie jak smugi ciągnące się za pociskami posłanymi w kierunku odległych celów, bandyci siadający na ogonie wymagający wykonania szaleńczych manewrów joystickiem byle uskoczyć z pola ostrzału. Chwila nieuwagi i nasz F-14 efektownie zamienia się w kupę pixelowego gruzu. A wszystko to pomykające w stałych 60 klatkach na sekundę ze „skórką” ekranu i filtrem CRT doskonale oddaje ducha automatowego oryginału we własnym domu.

Dokładnie 27 lat temu pojawił się pierwszy Quake. Tytuł przełomowy przede wszystkim pod względem oprawy przenoszącej nas z epoki FPSów ze skalowanymi bitmapami do pełnego trójwymiaru i pokazującego w którym kierunku pójdzie branża gier. U mnie od razu pojawił się problem pod tytułem wymagania sprzętowe. Mój 486DX2 nie był w stanie rozsądnie pociągnąć tej gry na pełnych detalach i w przyzwoitej wielkości oknie. Dlatego kolega z Pentium 90 Mhz na pokładzie był na wagę złota.

Kompletne filmowo-growe doświadczenie z edukacyjną nutą A.D. 1993. Seans „Ślicznotka z Memphis” o załodze amerykańskiego bombowca dokonującego nalotów na niemieckie cele i zaraz potem ogranie poważnego symulatora B-17 od Microporse z niewielką pomocą opisu z Top Secret.

Zabrałem się za ogranie po latach kolejnej przygodówki. Padło na grę Laura Bow 2 od Sierry, która co prawda trafiła na moje 486 w połowie lat 90-tych, ale nie miałem chęci jej kończyć w zalewie innych blaszakowych produkcji. Teraz nadrabiam zaległości i robię to z opisem przejścia bo przyznam że nie mam zdrowia walczyć z naprawdę starymi rozwiązaniami technicznymi. Niby jest to gra point’n’click, ale bez żadnego wsparcia rozgrywki typu podświetlanie istotnych miejsc/przedmiotów czy choćby wrzucania podpowiedzi w momentach totalnego zacięcia się. I oczywiście jak to w produkcji Sierry można zginąć wchodząc nie w to miejsce co trzeba. Poza tym Layura Bow wygląda fajnie w klasycznej grafice VGA. Teraz nawet bardziej doceniam taki styl wizualny niż za pierwszym podejściem. No i fabuła ma swoje momenty wyciągnięte niczym ze starego kryminału. Jak by ktoś chciał nagrać to potrzebuje 5 dyskietek 3.5 cala, najlepiej Verbatimów

Ponieważ pod koniec czerwca do kin z emerytury wraca Indiana to w najnowszym odcinku Loadingu wykopałem starą i wciąż dobrą komputerową adaptację „Ostatniej Krucjaty”. Opowiadam o tym jak powstała ta klasyczna przygodówka od Lucasfilmu; gdzie trzymano się scenariusza filmu, a gdzie pozwalano sobie na improwizację; jak tworzono grafikę i o tym czy Speilberg pozwolił uśmiercić pikselowego Jonesa. Link do odcinka w komentarzu. Miłego seansu

Nie da się ukryć, że naczelny grafik Secret Service czyli Pegaz lubił wrzucać na okładki pikselowe dziewczyny. I robił to dość regularnie bo wiedział jak zwrócić uwagę głównie nastoletnich czytelników. Wszystko było fajnie do momentu kiedy nie poszedł w kierunku mangowych panienek, przez co na froncie pisma lądowały jakieś czarodziejki z księżyca i ich koleżanki. Wyglądało to co najmniej słabo w miesięczniku w którym liczyła się komputerowa adrenalina, testosteron i teksturowane wielokąty. Momentami wstyd mi było kupować numery w kiosku i paradować z nimi pod pachą.

Oldboye Sly i Arnold odwiecznie rywalizujący na ekranach mają swoje seriale na platformach streamingowych. Stallone pojawił się w „Tulsa King” na Showtime gdzie gra podstarzałego włoskiego mafioza, który wychodzi z więzienia po 25 latach. Zostaje grzecznie oddelegowany przez „rodzinę” z Nowego Jorku do Tulsy w Oklahomie gdzie ma się trzymać z dala od kłopotów. A że chłopisko to niespokojna dusza, której trudno odzwyczaić się od starego trybu życia to zaczyna sobie organizować wokół siebie nowych ludzi i lewe interesy. Sly bardzo dobrze odnalazł się w tej roli, inne postacie też są niczego sobie, na ekranie sporo się dzieje i gładko ogląda się kolejne odcinki.

Z kolei Arnold wszedł z buta ze swoim „Fubar” na Netflixa, tyle że zamiast solidnego kopa dostałem ledwie muśnięcie po cohones. Ten serial to trochę takie telewizyjne „Prawdziwe Kłamstwa” z mniejszym budżetem i gorszym wykonaniem. Trudno wyczuć konwencję bo z jednej strony ktoś nagle dostaje strzał w głowę z pistoletu i krew bryzga aż miło, a z drugiej strony Arnold z serialową córką rzucają sobie czerstwe rodzinne dowcipy. Sceny kaskaderskie i rozpierducha wyglądają jakoś tak sklecone byle jak. Pomimo nienajlepszego wrażenia po dwóch odcinkach to i tak pewnie zaliczę cały sezon bo jednak Arnold poruszający się z emeryckim wdziękiem ma swój urok no i jest moim bohaterem epoki video. Trzeba jechać z tym koksem