Privateer – czyli jak zostać galaktycznym Januszem biznesu ? A tak serio to miałem kiedyś mocne parcie żeby skończyć tą grę. Wcześniej sporo grałem w „kosmiczne handlówki” – Elite i Frontier, ale straciłem do nich cierpliwość bo rozgrywka nigdy się nie kończyła, a nawet jeśli to nie miałem zdrowia grać kilka lat żeby dotrzeć do finału. Tymczasem w Privateer oprócz tego, że przede wszystkim handlowało się towarami to dostaliśmy niezłą fabułę, cut-scenki no i oczywiście świetną grafikę wzorowaną na Wing Commanderach (z tej samej firmy Origin). I tak latałem tu i tam, opędzałem się od kosmicznych piratów, szukałem dobrych przebitek cenowych, a w międzyczasie pchałem historię do przodu. Tego tytułu nigdy nie skończyłem bo pokonała mnie jedna z misji typu „nacieraj na przeważające siły wroga”. W międzyczasie przyszły nowe gry, chęci gdzieś uleciały więc do dziś Privateer i Ja mamy niedokończone porachunki

Kiedyś dla wielu to był swoisty rytuał. Kupowało się nowy numer PSX Extreme (albo Neo Plus) kiedy tylko zawitał do kiosku Ruchu, robiło się spis gier na podstawie recenzji, a w weekend leciało się na giełdę po świeże tłoki, które później lądowały w paszczy PS2.

Jakiś czas temu wspominałem o mojej wizycie w wypożyczalni filmów w Krakowie. Miejscu w którym czas jakby się zatrzymał 🙂 Wywiad z właścicielem panem Janem Jeżem jest już poskładany i można go obejrzeć (w jakości trochę lepszej niż VHS 😉 ). Po seansie nie zapomnijcie przewinąć kasety przed zwrotem!

Gauntlet – jedna z nielicznych znanych mi gier na małe Atari nagrana w systemie multiload. Ponieważ program byłza duży żeby wczytać się do pamięci za jednym podejściem więc każdy etap był wgrywany osobno. Gracz 5 minut, przechodzisz do kolejnego levelu i pyk „proszę wczytać dalszą część”. Giniesz gdzieś dalej w grze i cyk „Przewiń kasetę do początku i wgraj grę”. Tym sposobem pół wieczoru schodziło na obserwowaniu licznika w magnetofonie. No i Gauntlet zajmował obydwie strony kasety co zwykle dało się spożytkować na kilka innych solidnych tytułów

Tak się robi interesy w Detroit. Piracka wersja Gliniarza z Beverly Hills z domowej biblioteki VHSów. Film przywieźliśmy znad granicy z NRD w 1987 roku razem z magnetowidem marki Otake

Retransmisja trzeciego loadingowego odcinka na żywo w którym opowiadaliśmy o grach, które sami wybieraliście. Pojawiło się kilka starych dobrych hitów jak tytułów o których świat gier prawie zapomniał.

Przerobienie atarowskiego magnetofonu na system Turbo było błogosławieństwem. Przede wszystkim skracał się czas wczytywania gier z dwudziestu minut do kilkunastu sekund. I zamiast 3-4 programów na stronę (albo jednego dużego) wchodziło ich przynajmniej 10. Przeróbkę miałem zrobioną w krakowskim Mapasofcie, kultowej miejscówce gdzie przez wiele lat zaopatrywałem się w soft przechodząc ścieżkę od małego Atari przez Amigę, aż wreszcie PC. Sklep miał swoją atmosferę, na niewielkiej powierzchni zawsze kłębiło się sporo nastolatków którzy po lekcjach przyjeżdżali po nowe gry. Z „firmowego” zeszytu wypisywało się na kartce tytuły do nagrania i po odczekaniu wracało się do domu ze świeżym towarem. Mapasoft zniknął nagle na przełomie tysiąclecia, teraz jest tam inny sklep komputerowy. Próbowałem skontaktować się przez nich z byłym właścicielem chcac zapytać o kilka rzeczy apropo działalności firmy, ale póki co na maila nie odpisuje.

Jak tam wasze stare PCty? Dały radę uciągnąć Strike Commandera? W momencie premiery w kwietniu 93 roku gra wyglądała obłędnie, ale wymagała też konkretnej konfiguracji żeby móc oglądać te wszystkie graficzne fajerwerki na ekranie. Działo się tam wiele – oznaczenia na samolotach, widoczne podwieszone uzbrojenie, tekstury na modelach, plastyczny teren i miasta, które wreszcie nie wyglądały jak zlepek kilku brył rozrzuconych na szarej płaszczyźnie. To był ten wizualny realizm na który czekało się tyle lat. No pod warunkiem, że nad miastem leciało się nad odpowiedniej wysokości, bo z bliska teren wyglądał jak rozpaćkana breja tekstur. Na deser był jeszcze wirtualny kokpit, który pozwalał na swobodne rozglądanie się po kabinie. Kosmos. Objętość gry? Bagatela 35Mb w czasach kiedy przeciętny PC miał na pokładzie 100Mb twardziela… Oceny 100% w kategorii grafika, dźwięk, miodność w recenzji Secret Service powodowały, że jako amigowiec nie spałem po nocach. Strike Commandera ograłem wreszcie pod koniec 94 roku już jako dumny posiadacz 486DX2. Detale mogłem sobie ustawić na full