Drodzy czytelnicy bloga. Nadszedł ten moment kiedy moja strona znika z internetów. Powodów jest kilka z których najbardziej istotny to cena utrzymania domeny, hostingu i certyfikatu SSL. To są spore kwoty, których nie mam ochoty już pokrywać. Prawda jest też taka, że Retrospekcja jako www nigdy nie mogła się wybić. Statystyki czytelnictwa zawsze pozostały relatywnie niskie, a komentarze do postów praktycznie nie występowały. Z czasem spadł też mój zapał w pisaniu nowych notek ponieważ od lat skupiam się bardziej na tworzeniu treści na YT w programie Loading. Tam widzę swoje miejsce w uskutecznianiu nostalgicznych wycieczek i to mi sprawia największą frajdę. Retrospekcja nie znika całkowicie ponieważ fanpage na Facebooku nadal będzie istniał i tam będę wrzucał nowe notki. Natomiast WWW pozostanie aktywne do końca lipca, a później dostawca hostingu wyciągnie mi wtyczkę wraz z końcem umowy. Być może w przyszłości strona powróci w nowej odsłonie (pewnie pod tym samym adresem), ale póki co gaszę światło. Dziękuję za wspólne lata (to już ponad dekada!), cieszę się że mogłem się tutaj uzewnętrzniać. A jeśli chcecie dalej śledzić moją  twórczość to zapraszam na YT i FB oraz na pogadanki na naszym loadingowym kanale na Discordzie

Minął miesiąc z małym hakiem od momentu startu Loadingu Next. I jak to wygląda w liczbach? Do tej pory odrobiliśmy około 23% stanu subskrypcji ze starego programu. Osobiście zakładałem, że do początku wakacji dobijemy do 3000 subskrynentów. Wyszło kapkę mniej. Licznik szybko bił na początku, ale ostatnio zwolnił i przyrost jest wyraźnie wolniejszy. Średnio dziennie przybywa 5 osób. Co ciekawe mniejsza liczba subskrypcji nie przekłada się na mniejszą liczbę wyświetleń odcinków. Duże materiały mają wyświetlenia praktycznie takie same jak na starym Loadingu w podobnym czasie od premiery. Podobnie jest z liczbą komentarzy. Czyli jest ok, mamy ruch w interesie.

Co do ogólnej liczby subskrypcji. Ktoś powie, że 23% osób ze stanu poprzedniego to mało. Ale trzeba brać pod uwagę że: nie każdemu spodobały się zmiany, niektórzy oglądali nas od wielkiego dzwonu to i dali sobie spokój z nowym kanałem, inni dali suba w 2015 i zapomnieli o kanale 😉. Czy w takim razie poprzednio byliśmy trochę napompowani jak ten balonik > patrz odcinki z niecałym 3000 wyświetleń. Prawda jest gdzieś tam jak mawiał klasyk. Bo przecież biorąc pod uwagę te wyświetlenia i komentarze o których pisałem wyżej to jesteśmy jak na starych dobrych śmieciach

Artefakty, egzotyczne plenery, węże i szkopy. W nowym odcinku Loading Next opowiadam historię powstania gry Indiana Jones and the Fate of Atlantis, kapitalnej przygodówki, która w wersji na Amigę rozpychała się na 11 dyskietkach (plus jeszcze jedna na sejwy). Zdecydowanie mój top tytułów wszechczasów.

Najpierw w 92 roku pojawił się znakomity Desert Strike w którym jako dziarski amerykański pilot zaprowadzaliśmy porządek na bliskim wschodzie za sterami śmigłowców bojowych Apache. Niedługo później wydano jego kontynuację Jungle Strike gdzie tym razem trzeba było dać łupnia baronowi narkotykowemu zasiadając za sterami prototypowego śmigłowca Commanche. Na sequel czekali szczególnie amigowcy mając w pamięci świetną pierwszą część. Tymczasem wydawca zwlekał z wypuszczeniem tej wersji gry aż do końca 94 roku kiedy Przyjaciółka komercyjnie była już u kresu żywota. Na dodatek port na A500 od strony oprawy graficznej wyglądała na krok wstecz w stosunku do Desert Strike, animacja działała wyraźnie wolniej, a misje wczytywały się w tempie atarowskiego magnetofonu bez Turbo. Tak, że wyszły z tego amigowe niespełnione nadzieje. Żeby komfortowo polatać Commanchem i siać zniszczenie na ekranie wypadało zaopatrzyć się w wersję na Mega Drive albo SNESa.

Pierwszy Silent Service był topowym symulatorem łodzi podwodnej na 8-bitowce (ale też konkurencja była średnia lub wręcz żadna). Na moim Atari wgrywał się ponad 20 minut z kasety. W końcu jakość miała swoją cenę w postaci testu cierpliwości kiedy ten cholerny program się wczyta? Druga część wypłynęła już tylko na 16-bitowce co skutkowało podniesieniem poprzeczki w wykonaniu. Okręty wypatrywane przez peryskop bardziej przypominały swoje rzeczywiste odpowiedniki, a trafione tonęły szargane kolejnymi widowiskowymi eksplozjami. Podczas ataku na japońskie konwoje człowiek odruchowo kulił się przed ekranem kiedy gdzieś na powierzchni statki zrzucały bomby głębinowe. Załoga raportowała uszkodzenia po czym następował wyścig z czasem czy wydostaniemy się z tego wojennego chaosu. I oczywiście padały domysły czy w jakiś sposób da się dopłynąć na drugą półkulę