Trochę niepublikowanych wcześniej zdjęć z giełdowego katalogu gier. Te 30 lat temu te wycinki z zachodnich czasopism musiały robić niemałe wrażenie. Kolorowe reklamy, wyraźne screeny ( kto czyta Bajtka wie jak marnie to u nas wyglądało ) i własne opisy sprzedawców. Miód! [Czytaj dalej…]
Jeśli miałbym wskazać jedną Gwiezdno Wojennną grę, która swoim rozmachem przyćmiła wszystkie wcześniejsze produkcje to postawiłbym właśnie na KOTOR. Ten tytuł był ze wszech miar wielki – ilość planet, bohaterów czy wyposażenie sprawiało, że miałem przed sobą niesamowicie rozbudowaną samodzielną opowieść w którą można było wsiąknąć na dziesiątki godzin. [Czytaj dalej…]
ZX Spectrum znany u nas także jako Gumiak albo Trumna. Mały, ale wariat 🙂
Okrągłe 50-te wydanie Secret Service z października ’97. Najważniejsza w tym numerze była prezentacja całej redakcji i po raz pierwszy można było zobaczyć taką ilość zdjęć osób tworzących pismo. Martinez, Pegaz, Gulash, Mr.Root, RiF, Krupik, Berger, można by wymieniać bez końca. Kawał pięknej historii wśród polskich czasopism growych 🙂
Lorenzo Lamas- kojarzę gościa przede wszystkim z serialu „Renegat”, a tu proszę wystąpił też w trzech częściach „Zjadacza węży” ( mocny tytuł, godny kina sensacyjnego klasy B ). Niestety w mojej lokalnej wypożyczalni tej trylogii nie było. I jeszcze filmowy cytat „Jest uduchowiony, uczy mnie Biblii: Lepiej zasiać to nasienie w brzuchu dziwki niż je marnotrawić”.
Trafiła do mnie gra „COALA”, której w przeszłości nie miałem okazji sprawdzić ( oprócz kilku obrazków w prasie ) bo w 1995 bawiłem się już na mocnym PC i Amiga niespecjalnie mnie interesowała. Tymczasem Empire wydało wtedy symulator, który wprawdzie działał nawet na A500 ( konieczne 2MB na pokładzie), ale do pełni szczęścia wypadało mieć A1200. W samej grze można było polatać nieistniejącym helikopterem bojowym Coala oraz maszynami pokroju Apache czy rosyjskim MI-28. Grafika była „goła” – same nieoteksturowane wielokąty co w dobie takich tytułów jak Eurofighter 2000 czy Flight Unlimited wyglądało dla mnie śmiesznie. Sentymentów nie było, a dzisiaj po uruchomieniu gra też jakoś niespecjalnie daje mi frajdę. Jednak wolę serię F-ów od Microprose.
Tak miało wyglądać The Last Ninja gdyby wyszło na ZX Spectrum. Trzeba przyznać, że całkiem nieźle, ale skończyło się na jednej zapowiedzi w brytyjskim czasopiśmie Crash w lipcu 1987 roku. Podobno czytelnicy masowo słali listy do redakcji by ta publikowała jakiekolwiek nowe informacje o grze, która u konkurencji spod szyldu Commodore wyglądała jak ósmy cud świata. No i nie doczekali się… Aha i co ciekawe atarowcom też obiecywano konwersję, ale historia pokazała, że zacytuję klasyka – „Na Atari nie było”
Z pamiętnika Atarowca, wersja uzupełniona i rozszerzona
Styczeń 1987
Rodzice podejmują poważną niezwykle ważną decyzję – niebawem kupujemy komputer! Wręcz eksploduję z radości chociaż nie mam pojęcia co to będzie za model, zresztą nie znam się na tym. Widziałem kilka razy takie małe czarne pudełko z tęczowym logo u znajomego taty i nawet mogłem na nim pograć. Bieganie śmiesznym chłopkiem po labiryncie czy strzelanie gwiezdnym myśliwcem do kosmitów było najlepszą formą zabawy jaką mogłem sobie wyobrazić. Tylko ten wujek wciąż prosił mnie żebym tak mocno nie wciskał klawiszy bo podobno łatwo od tego zepsuć cały komputer.
Taki ekran ładowania gry to rozumiem – potężny biceps, bandana na czole i karabin w ręku. A dalej to już był klon Commando z dziesiątkami wrogów wylewających się ze wszystkich stron ekranu padających trupem pod gradem pocisków z karabinu w rytm kapitalnej muzyki Martina Galwaya
„(…) Leć do C8 i zabierz wtyczkę (Plug), a w D8 drut (Two core wire). Leć z powrotem do góry. W B7 zabierz włącznik (Remote switch) i użyj go w B5 – zniknie pole siłowe. W B4 zabierz tłok (Plunger) i z B3 dyskietkę (Disk) oraz uważaj na stwora w B2 (…)” – tak się przechodziło Universal Hero z bajtkową mapą